In memoriam
Wilhelm Sitzius * 20-05-54 ⴕ 14-01-22
Toen we in 1978 voor het eerst het erf opreden bij Wilhelm Sitzius in Langenlonsheim, konden we niet vermoeden dat dit bezoek een zwaar stempel zou drukken op onze vrijetijdsbesteding in het algemeen en onze houding tegenover wijn in het bijzonder. Ongehuwd samenwonend (toen nog een schande) waren wij op vakantie in het gebied van Lauter en Glan. Het dorpje Wolfstein had wel een wijnberg (en 2 burchten), maar volgens de autochtonen werd er slechts “Diabetiker Wein” gemaakt.
Ik had wel iets met wijn, maar allemaal nog erg prematuur. Als student was Curio Cave mijn wijnhandel van (financiële) keuze. De voornaamste bron van kwaliteitswijnen kwam via mijn moeder. Die had er niets mee, maar kreeg wel geregeld Duitse wijnen van hoog niveau via een kennis met een goede functie bij de Hoogovens (nu Tata). Deze kennis hield van lekker eten en goede wijn. Hij had nog een hobby, hij verzamelde etiketten van door hem gedronken wijnen en maakte notities daarbij. Een avondje proeven bij deze huisvriend heeft een vonkje doen overslaan. Daarmee was ik wel een vreemde eend in de bijt thuis.
Immers er kwam alleen bier en jenever op tafel en in heel vroeger dagen voor de dames (naast de fles Zwarte Kip) een fles Samos (zoete wijn). Vanaf die avond was wijn drinken niet meer gewoon slikken, maar proeven en schrijven. Gestaag groeide het aantal etiketten met onbeholpen proefteksten. Mijn etiketten verzameling behelst niet alleen de waardering van de wijn, maar ook worden (tot heden) belangrijke dingen van de dag van drinken vastgelegd. Met wat zoeken kan ik bijvoorbeeld terugvinden welke wijn gedronken is toen de muur viel.