Ilse Swank in gesprek met twee bevlogen leden van het Wijngilde Utrecht
Aan mij de eer om Piet Vos (90) en Hans Hantelmann (90) te interviewen. Beide heren zijn al meer dan 40 jaar lid van het Wijngilde Utrecht. We krijgen een exclusief kijkje op hun liefde voor goede wijnen en hun verbondenheid met het Wijngilde.
We spreken over de tradities van het Wijngilde, de wijnreizen, onvermijdelijke veranderingen, de helende werking van wijn en de rol die het Wijngilde in hun leven speelde.
De oprichting van het Nederlands Wijngilde
De voorloper van het Nederlands Wijngilde was het Wijngenootschap, een exclusieve club van wijnliefhebbers in Limburg. Volgens Piet een wat ‘Franse’ club, met veel Franse familienamen. En de feesten die het genootschap organiseerde waren voor Piet wat te prijzig; het ging Piet tenslotte vooral om de wijn.
Een dappere poging van Brabantse en Vlaamse wijnliefhebbers om samen met de Limburgers op te trekken, liep spaak. En maar goed ook, want in 1980 was daardoor de oprichtingsvergadering van het Nederlands Wijngilde.
Lidmaatschap
Piet was, gevraagd door Wim van der Zwaan, in april 1981 bij de oprichting van de Utrechtse afdeling van het Wijngilde. Het belangrijkste doel van Piet tijdens zijn voorzitterschap was het toegankelijker maken van de vereniging. Hij huldigde tradities en zuinigheid, maar verfoeide poespas. En natuurlijk, de centen moesten op orde zijn.
Hans over zijn lidmaatschap: ‘Jaap Wilting nodigde mij in 1984 uit. Ik ben daarna 40 jaar blijven proeven en genieten.’ Hij kende Jaap van de universiteit. De afgelopen decennia is er veel veranderd, maar Hans is blij dat sommige tradities, zoals de linten en intronisaties, zijn behouden. Piet laat trots een lint zien met daarop drie koordjes die duiden op zijn kennisniveau. Hans heeft er ‘maar’ twee. Piet gniffelend: ‘Dat komt omdat hij twee weken jonger is dan ik.’
Nog meer tradities
Beide heren vinden de proeverijen en wijnreizen uiterst belangrijk; ondanks dat er ook daar veel in veranderd is. Nostalgisch kijkt Piet terug op een reis naar de Bourgogne: ‘Bij een wijnboer kregen we een hele maaltijd voorgezet! Ik herinner me het eten nog even goed als de wijn.’ Wat minder is volgens beide wijnliefhebbers het onderlinge contact. Vroeger hingen de leden zo lang met elkaar aan de telefoon dat hun vrouwen klaagden over de telefoonrekening. Ook bleven ze na een proeverij tot in de kleine uurtjes hangen. Tegenwoordig krijg je een appje.
Omzwervingen
Na veel onderkomens – kasteel Kerckebosch, het zwembad, Bartiméus – heeft Wijngilde Utrecht de laatste jaren een vast onderkomen gevonden in de Oosterkerk in Zeist. Een verheven, plechtige locatie. ‘Het Wijngilde opwaarts’, aldus Piet. ‘Want hoger dan de kerk kun je niet komen.’
Drinken of proeven?
Of de heren een glaasje wijn nodig hebben? Beiden schudden het hoofd. ‘Als je iets leert bij het Wijngilde is dat het niet om het drinken of om de alcohol gaat, maar om het proeven’, legt Hans uit. Piet beaamt dat. ‘We zijn nooit drinkers geweest. Ik raakte wel verslaafd aan het kopen van wijn. Op een gegeven moment had ik 1.200 flessen in huis!’
Jubileum
Op 13 mei jongstleden was er een mooie jubileumavond voor beide Grand Cru’s. Gies Stolze, Landelijk Wijnmeester en lid van Wijngilde Utrecht, sprak mooie woorden: ‘Goede wijn behoeft geen krans, wat gaaf om nog steeds te mogen proeven met Piet en Hans!’ Sommige wijnen worden beter bij het ouderen. Dat geldt zeker voor Hans en Piet.
Ilse Swank, Wijngilde Utrecht