NWG-WEINIG RELEVANT 18
- VERWARRING: In Wallis (Vallais) zijn twee bekende rode druiven. De Humange Rouge en de Cornalin. Tot zover niets aan de hand! Maar als je je meer gaat verdiepen in namen en verwantschappen (DNA), stuit je op iets geks. De Humange Rouge is sterk verwant (eigenlijk identiek) aan de Cornalin van Aosta. Verdiep je je in de naam Cornalin van Wallis, dan zou je denken dat deze dezelfde druif moet zijn als die in Aosta. Niets is minder waar! De Cornalin uit Wallis heette oorspronkelijk Rouge du Pays ofwel Landroter. Deze naam deed te veel denken aan goedkope wijn en er werd een nieuwe naam gezocht. Dat werd Cornalin! In Wallis ging men er van uit dat deze druif in Aosta uitgestorven was…. Fout! Cornalin Aosta was bijna verdwenen, maar is nu bezig aan een geweldige come back. Kortom in Wallis is een spelletje Who is who in the family. Vergelijkbare verwarring is er rond de druiven Müller Thurgau (Rivaner) en Portugieser (later meer?!)
WATER BIJ DE WIJN? Al eeuwen lang is er met wijn gesjoemeld. Aanlengen met water valt eigenlijk nog onder de categorie “kleine criminaliteit”. Aan de Moezel is het zelfs lange tijd toegestaan geweest om in de vorm van suikerwater de zo geliefde Riesling drinkbaar te maken. Pas in 1985 is deze “Nassverbesserung” bij wet verboden! Dat lijkt nog niet eens zo heel lang geleden. Tegenwoordig vindt ook het omgekeerde toepassing. Door omgekeerde osmose wordt er water aan de most (en dus de wijn) onttrokken bij wijnen die “te dun” dreigen te worden. Ik verwacht dat moeder natuur deze methode spoedig naar het museum stuurt of het moet zijn dat we een paar natte koude jaren krijgen.
ONTWIKKELINGEN: Dat Bio en Biodyn het stadium van de wollen sokken duidelijk voorbij is wordt wel in Oostenrijk bewezen. Met ruim 14% van de totale wijnbouw oppervlakte onder de noemer Bio en aanverwant ligt dit land duidelijk voor op de rest van de Europese wijngebieden.
PRIJSPOLITIEK: Hoe het bestaat dat er correcte wijn in de super ligt voor minder dan € 5,– per fles, inclusief alles heeft ten dele te maken met een chronisch overschot van (goede middenklasse) wijn. Andere manieren om de prijs te drukken zijn voor de gehele agrarische wereld gangbaar. Weinig (grote) afnemers en veel (kleine) aanbieders. Om toch een boterham te houden zijn er twee mogelijkheden; specialisatie, het bedienen van een niche markt of “rationaliseren” ofwel kosten bewust of beter kosten gericht werken. Een voorbeeldje is snelheid van werken opvoeren. Noem maar de oogstmachine. Veel kilo’s / man / uur en laat dat gepruts op een steile helling maar over aan de liefhebber. Vereenvoudiging van het proces is ook een weg tot kostenbesparing. Soms op gebieden die je niet verwacht. Bijvoorbeeld de malolactische gisting (standaard voor rode wijn): Langs spontane weg duurt het wel 2 maanden voordat alle Malaat = appelzuur (echt zuur) is omgezet in het veel zachtere Melkzuur (Lactaat). Hier wordt gebruik gemaakt van de in de kelder aanwezige (“vrij zwevende”) bacteriën. Een andere oplossing is het enten van de wijn met een bedrijfseigen cultuur (= selectieve starter), dan is de klus in 14 dagen geklaard. Heb je nog minder geduld dan is toevoeging van lactobaccillus Plantarum de oplossing om het proces in 2 dagen te kunnen afsluiten. Ideaal voor de groothandel, die grote partijen goedkope bulk moet kunnen leveren…………… Wijnwereld, waar blijft de romantiek?